Cały poranek uganialiśmy się za drabiną. Zajęcie niezbyt fascynujące. Ale cóż, bez drabiny to czasem jak bez… narzędzia pracy! Próbujesz coś zrobić, a tu nagle okazuje się, że nie ma czym. Wybraliśmy się więc do składu budowlanego.
W biurze, pani uprzejmie poinformowała nas, że póki co, na stanie drabin żadnych nie ma, ale jeśli chcemy jakąś obejrzeć, to możemy pójść, na halę. Jest u robotników. No więc poszliśmy. Problem w tym, że bez drabiny nie naprawimy rynien, które się poobrywały. Próbując coś z nimi zrobić, wielokrotnie spuszczałem się z dachu, ale w bezwiednym zwisie na linie, w dodatku kilka metrów nad ziemią i bez kontaktu ze ścianą, naprawdę niewiele można…
Wybór padł na taką, co ma dwadzieścia szczebli (to w sumie daje ponad sześć metrów wysokości), wolnostojąca, wielozadaniowa. Taka będzie dobra.
Mario wyciągnął z kieszeni zmięte stówki i dokładnie je przeliczył.
– Jak dorzucimy jeszcze parę złotych, to nam wystarczy! – zakomunikował z entuzjazmem.
Tak więc złożyłem zamówienie i podreptaliśmy do domu.
W drodze pomyślałem sobie, że najlepsza byłaby taka… Jakubowa! W bonusie z Aniołami! Ta to ma pewnie szczebli, co niemiara!
Zresztą! Właściwie, żeby wdrapać się na dach wystarczy ich zaledwie dwadzieścia.
A Aniołowie? Aniołów przecież i tak mamy swoich.

Aniołów ześlij dwóch! …chciałoby się zaśpiewać. Przypominam sobie piosenkę Elżbiety o Aniołach. Spędzaliśmy wtedy długie dnie i noce na niekończących się nagraniach. Nie obrobiony do końca materiał, masa rodzących się na bieżąco pomysłów, jakieś tam trudności techniczne, muzycy, co nie mieli zbyt wiele czasu… To jednak był spory kawałek dobrej muzyki. Czasem, jadąc autem lubię posłuchać tych wspomnień sprzed lat…
Anioły są ciche i niewidoczne. Nie przeszkadzają, nie zasłaniają sobą. Są jak cichociemni towarzysze podróży. Niekiedy tylko mam wrażenie, że w milczeniu zaglądają mi przez ramię, spoglądając na to, co robię.
Tak dużo mam dziś myśli o Aniołach… Może po niedawnym czyszczeniu rynien na dachu..? Może ze względu na dzisiejsze wspomnienie ich w liturgii..? A może po refleksji Margo o sennym Aniele, który chyba opacznie doszedł do wniosku, że można mi zaufać..?