Błogosławiąc dziś związek małżeński moich znajomych zastanawiałem się ile w miłości jest bycia dla kogoś, a ile szukania siebie? Trudne pytanie. I pewnie tylko sam mogę sobie na nie odpowiedzieć. Znając swoje serce, swoją wolność i nie-wolność, zatrucie egoizmem, chęć spełnienia się mogę ocenić czego jest mniej,
a czego więcej.
Egh! Wciąż te retoryczne pytania! Często je sobie zadaję lecz zdecydowanie rzadziej na nie odpowiadam. I o co tak naprawdę w nich chodzi? Sam już nie wiem. Może o sens? O odpowiedzialność? Może o bycie wiernym raz danemu słowu? A może rzeczywiście o miłość, która nie jest kochaniem za, ale pomimo..?
Ufam, że Pan Bóg kiedyś mi w końcu wytłumaczy.

Jak dobrze znów być razem. W ostatnim czasie wyjazdy jakoś dziesiątkują naszą wspólnotę. Terapeutyczna filiałka, zastępstwa, zaległe urlopy, wyjazdowe prace, rekolekcje… Niekiedy trudno się spotkać, żeby choć przez chwilę pobyć ze sobą. Poranna kawa po śniadaniu i wspólny obiad powoli zaczynają należeć do rzadkości. Cóż, inicjatywa się rozwija, a ludzi niestety ciągle brakuje. Dziś jednak jesteśmy w komplecie. Mario z szefem przyjechali wczesnym rankiem, a nasz angielski pacjent wrócił z urlopu około południa. Na szczęście cały i zdrowy.
Księżyc dziś jak wielki okrągły lizak. Prawie w pełni. Wyszedłem na podwórko, żeby pozachwycać się jego widokiem. Powyłbym z radości do niego, jak wilk, ale gardło i płuca mam już nie te, co kiedyś. Zresztą…

Wróciłem ze szpitala. Lekarz powiedział, że będę żył. Muszę tylko dbać o siebie.

No cóż, szybkie decyzje pociągają za sobą lawinę konsekwencji. Podejrzewałem, że tak będzie. Zresztą, przecież nie mogło być inaczej. W każdym razie, jak mawiają wytrwali, trzeba iść dalej. Na początek na badania.
Po wizycie u specjalisty dostałem skierowanie do szpitala. Na jutro.