– Witaj M. – Powiedziałem przytłumionym głosem.
– Witaj!
Korytarz był pusty. Przytłumione światło zostawiało po sobie delikatny półmrok, jednak nie na tyle ciemny, by nie można było rozróżnić kształtów rzeczy.
– To dla Ciebie. – Wyjąłem z kieszeni kurtki duże czerwone jabłko i położyłem przed nią na stoliku.
– Dobrze wyglądasz. Co u Ciebie?
– Dziękuję, wszystko w porządku. Lekarz powiedział, że niedługo wyzdrowieję.
– To dobra widomość! – Uśmiechając się spojrzałem jej w oczy. – W takim razie pewnie już niedługo do nas wrócisz.
Zapadło milczenie. Szpitalne korytarze nie są zbyt przyjemnym miejscem do prowadzenia nocnych rozmów. Chociaż z drugiej strony, to właśnie one prowokują do refleksji. To właśnie tutaj życie widać jak na dłoni. Wszystkie jego dobre i złe strony.
Tyle już razy przesiadywałem wieczorami na szpitalnych korytarzach gwarząc z ludźmi o życiu! O pozostawianiu trudnych spraw za sobą i o otwieraniu się na to, co nieuchronne.
Życie… Tyle w nim niespodzianek, nieoczekiwanych roszad, niewiarygodnych zwrotów akcji, tyle wszystkiego, że… że nie sposób go ogarnąć. Myślę teraz o ludziach, o których ocierałem się, i o nocnych rozmowach z nimi. Wszyscy pozostawili po sobie ślad. Wciąż żywy. Wszystkich mam w pamięci. Wszystkich…

Grube opony na kołach i dobrze wyprofilowana kierownica. Wygodne siodełko i aerodynamiczna sylwetka. Ze wszystkich stron oglądałem rower, którym Anna przyjechała do pracy. Ma dziewczyna kondycję – pomyślałem. Przekręcić o poranku 15 kilometrów to niezły wyczyn! A przecież wcale nie wygląda na kobietę, która jeżdżąc na rowerze może pobijać rekordy szybkości i wytrzymałości.
Postanowiłem sam spróbować swoich sił i niemalże całe popołudnie trenowałem krosowe przełaje na klasztornym podwórku. Fajna zabawa!
Po pewnym czasie, zmęczony przełajami odstawiłem rower i poszedłem do domu.

Następnego dnia, podczas obiadu ktoś zadzwonił do furty. Wstałem od stołu i poszedłem zobaczyć kto niepokoi nas w tak świętym czasie? Otworzyłem drzwi. Na schodach stała Anna.
– Gdzie jest mój rower?
– A co? Nie ma go? Stał przecież na podwórku.
– Tomasz, nie żartuj! Jeśli go schowałeś, to… to oddaj go z powrotem!
Spojrzałem jej w oczy, była bardzo poirytowana.
– Niczego nie chowałem, a tym bardziej Twojego roweru. Wczoraj rozbijałem się nim po podwórku, ale odstawiłem go z powrotem na miejsce. Wiesz… poczekaj chwilę!
Pobiegłem po klucze od pomieszczeń gospodarczych, żeby sprawdzić, czy przypadkiem ktoś inny nie wpadł na pomysł zamknięcia roweru w komórce na mopy i wiadra. Niestety, tam też go nie było. Po krótkim dochodzeniu udało się ustalić, że ktoś go po prostu ukradł.

Anna, wyraźnie zniechęcona, pełna wkurzenia i rozpaczy siedziała na ławce.
– Wiesz Anna… – uśmiechając się zagadnąłem do niej – Poczekaj chwilę! Dokończę kotleta i odwiozę Cię do domu. Samochód to nie rower, ale zawsze jakiś transport… Poza tym, rower – rzecz nabyta, dzisiaj jest, a jutro… jutro ktoś może go ukraść. A szczęście… szczęście bez roweru jest inne, ale tak samo prawdziwe…

Kiedy wszedłem do pokoju, K. powoli zaczynała wykluwać się z pościeli.
– No i co? Boli główka, z noska się leje i temperaturka? Tak? – Zażartowałem.
Podniosła głowę i zmierzyła mnie wzorkiem pełnym żałości. W jej małych brązowych oczkach nie było już frywolności, takiej, jak zawsze.
– Jak się czujesz? – Zapytałem, tym razem już na poważnie.
– Niedobrze – odparła ciężkim głosem. – Zimno mi i potwornie boli mnie głowa.
– Pewnie masz temperaturę. Idź do lekarza, połykaj medykamenty, zawijaj się w pościel i zdrowiej. Zobaczysz, będzie lepiej!
Choroba to dramat. Dobrze, że w tym roku jeszcze mnie nie dopadła! Dlaczego? No bo chyba zacząłem dbać o siebie. Nie biegam już po podwórku całkiem roznegliżowany, profilaktycznie zażywam lekarstwa, które kiedyś zalecił mi lekarz, no i obracam się w środowisku zdrowych ludzi. No, przynajmniej z pozoru na takich wyglądają…