kościół nasz obolały

W kwestii uszczelniania okien wszystko się wyjaśniło. Pogoda, póki co, dopisuje, więc postanowiliśmy dłużej nie zwlekać z naprawą. Historia miała jednak swój początek jakiś czas temu…

Pewnego dnia, siedząc w kaplicy poczułem jak coś kapie mi na głowę. Wyrwany z modlitewnego zamyślenia spojrzałem do góry. Padający od jakiegoś już czasu deszcz spływał po wewnętrznej stronie kopuły nad kaplicą. Przypatrując się uważnie zobaczyłem, że woda przecieka przez metalowe framugi okien.
– Kościół nasz obolały! – Westchnąłem. – W domu ciągle rozmawiamy o remontach, ale nasze rozmowy sprowadzają się jedynie do pobożnych życzeń. Od kapituły do kapituły. Od złożenia jednego wniosku o dotacje unijne do drugiego. Pobożne życzenia jednak klasztoru nie odrestaurują. Co więcej! Dzięki nim zapewne sami też się nie zmienimy na lepsze…
Kilka dni później, podczas przechadzki po dachu postanowiliśmy dokonać ekspertyzy pokrycia kaplicy. Analiza danych, zebranych podczas rzutu fachowego spojrzenia pokazała, że stan techniczny okien zamontowanych w wieży nad kopułą jest, co najmniej opłakany. Po pierwsze są nieszczelne, przez co ucieka ciepło i kiedy pada deszcz do środka leje się woda, a po drugie ich metalowe framugi nie przylegają do ściany tworząc w ten sposób szpary, w które można włożyć dłoń. Pianka montażowa, na której były osadzone po prostu już zmurszała i praktycznie w całości nadaje się do wymiany.
Cóż, żeby zapewnić sobie spokój podczas porannych modlitw i medytacji z werwą zabraliśmy się do roboty. Pobiegłem do sklepu kupić specjalną piankę odporną na warunki atmosferyczne i kilka tub równie odpornego silikonu, natomiast Samuel dla bezpieczeństwa zamontował na wieży poręczówkę do asekuracji. Oczyszczone miejsca dokładnie wypełniliśmy chemikatem. Nadmiar pianki usunęliśmy specjalnym nożykiem, po czym wszystko dla dodatkowej ochrony zaklajstrowali silikonem. Skuteczność pracy będzie jednak można sprawdzić dopiero podczas jesiennej słoty. Po skończonej robocie zebraliśmy puste tuby, noże, rękawice, sprzęt asekuracyjny i zjechaliśmy po linie na dach klasztoru.
Siedząc na kominie wentylacyjnym spoglądaliśmy w dal. Pomimo głębokiego października czułem jak słońce grzeje mi plecy. Było cicho i spokojnie. Bezchmurne błękitne niebo rozlewało się nad połyskującymi w słońcu kolorowymi dachami domów. Spojrzałem na stojący na wzgórzu zamek. Musiałem zmrużyć oczy. Promienie słoneczne biły mi prosto w twarz. Jak dobrze czuć na sobie ich ciepło – pomyślałem.
Cudowność chwili sprawiła, że zapomnieliśmy o kaplicy, kopule, nieszczelnych oknach, oberwanych gzymsach i apokaliptycznych wizjach grożącej nam katastrofy budowlanej, które jak złe sny prześladowały przełożonego. W tej chwili było to już nieistotne, odległe, zapomniane… W tej chwili byliśmy jak dwa koty wygrzewające się na słońcu.

silikon czy pianka?

Wracając z hostelu wrzuciłem do odtwarzacza CD podarowane mi przez przyjaciela płyty.
– Dawno zapomniana muzyka… – Pomyślałem po kilku pierwszych taktach.
Ucieszyło mnie jednak to, że mimo wszystko, coś jeszcze z niej pamiętam. W końcu przecież z nią dorastałem.
Dziś chodząc po dachu klasztoru zastanawialiśmy się w jaki sposób uszczelnić okna w kopule nad kaplicą. Kiedy pada deszcz i wieje wiatr woda leje nam się na głowy. Ciągle trzeba podstawiać miski. Poza tym, przez szpary w nieszczelnych oknach ucieka ciepło, a zima przecież idzie. Tak więc silikon czy pianka? Może jedno i drugie? Jutro pójdę do sklepu i pogadam z fachowcami.
Odkrywam dźwięki Skandynawii. Tak mi jakoś refleksyjnie ostatnio.

***

Nadciągająca od zachodu czarna chmura przyniosła deszcz. Szkoda, bo na dziś miałem zaplanowany wyjazd w plener. Zresztą, może to nawet dobrze. Będę miał czas na zajęcie się tym, co przez ostatnie tygodnie konsekwentnie odkładałem.
– „Co masz zrobić jutro – zrób pojutrze. Będziesz miał dwa dni wolnego”. – Przypomniały mi się słowa starego porzekadła.
– Nie! To przecież nie działa. – Pomyślałem. Poczucie wolnego czasu jest wtedy tylko iluzoryczne. Sprawami przecież i tak kiedyś trzeba będzie się zająć, a czasu może wówczas już nie starczyć…
Poranek spędziłem więc na rozkładaniu w kościele sprzętu nagłośnieniowego, który niedawno zakupiliśmy. Wieczorem ma być ślub i młodzi prosili, by ktoś ładnie zagrał i zaśpiewał na mszy.
Potem rozmowa z dziennikarzem, który przygotowuje reportaż o naszych inicjatywach dla jednego z dużych portali internetowych. Dopowiedzenia, ostatnie poprawki i autoryzacja tekstu. Publikacja w przyszłym tygodniu.
Wyglądam przez okno. Szare, ponure i zlane deszczem klasztorne podwórko zachęca do spędzenia czasu w cieple domowego ogniska. Spokój. Jest dobrze.

wspólnota

Zauważyłem, że moja wspólnota coraz bardziej zaczyna przybierać międzynarodowy charakter. Nie tylko przez fakt, że jej członkowie pracowali w różnych krajach Europy i świata, ale właśnie przez rzeczywistą obecność braci z zagranicznych prowincji. Pomyślałem sobie, że teraz zamiast tradycyjnego, polskiego Apelu Jasnogórskiego o 21.00 będziemy musieli zacząć śpiewać Maria Regina Mundi. Może być. Nawet bardziej mi się podoba.
Kiedyś już mieszkałem w międzynarodowym towarzystwie. Czasem trudno się było dogadać, trudno było zrozumieć zachowania innych, no i trudno było dogodzić wszystkim w kuchni.
No cóż, świat jest różny, dzięki temu jednak bardziej interesujący!