prozaika
Dziś o poranku obudził mnie szalejący na podwórku wiatr. Rozespany wyjrzałem przez onko. Brrrr! Zimno. Dotknęłem kaloryferu. Był chłodny. Pomyślałem – z prysznica chyba nici. Przeraźiła mnie perspektywa 20 metrowej wędrówki do łazienki zimnym korytarzem. Obmyłem więc szybko twarz w umywalce, ubrałem się i pobiegłem do kuchni zrobić kawę. Okazało się, że Mario już tam był. Zauważyłem, że od jakiegoś już czasu wyprzedza mnie w porannym dobijaniu się do czajnika i paczki kawy. Drogiemu czytelnikowi zdradzę, że mam z nim cichą umowę. Jeśli on pierwszy dotrze do kuchni robi kawę również i dla mnie, jeśli ja, kubek z czarnym gorącym napojem przygotowuję sobie i jemu. I to jest właśnie prawdziwe braterstwo!
Czasami tak sobie myślę: prostota, a właściwie prozaiczność tego, co codzienne i zwykłe, dają naprawdę wiele radości!
Mi też się tęskni za prostotą i prozaicznością… przyznam, ze tak kojarzę życie zakonne. Lubię klasztorne kościoły – mają coś w sobie z siły i potęgi prostoty.
Tylko najprostsze rzeczy nie przynoszą rozczarowań.
a co z tymi skompikowanymi, zawirowanymi, gonitwą – to też jest chyba życie… i modlitwa?
Masz rację, to też jest życie. I chyba zdecydowanie więcej w nim skomplikowania i pogmatwania. A modlitwą rzeczywiście można uczynić wszystko. Może wtedy nauczymy się dostrzegać to, co proste…
Bo w nich cud stajenki betlejemskiej dostrzec można każdego dnia. W tych pokornych, codziennych czynnościach dnia Bóg się rodzi …
Może dlatego ta długa,nieprzyjemna w doznanie chłodu,zimna dwudziestometrowa droga do łazienki….Ale to jednocześnie krótka droga jednej chwili świadomości narodzin Boga,wiem- trudna w bólu rodzenia, w zbiorze takich ciągłych chwil każdego dnia….
mi kojarzą się te proste rzeczy z kawiarenką Pożegnanie z Afryką… dobra kawa, spokój, piękny zapach, dobre towarzystwo prostych przyjaciół…
A czy herbata jaśminowa jest rzeczywiście tak wspaniała ??
Mi smakowala. Zresztą, większość rzeczy to sprawa gustu…