miłość czy złudzenia?
Jutro sprawa rozwodowa M. Ciekawe jak się zakończy. Pewnie normalnie, bo rozwód to przecież tylko formalność… Pamiętam jak przed prawie rokiem powiedziała mi, że poprosiła męża, aby się wyprowadził. Teraz finał małżeństwa znajduje swoje miejsce w sądzie. Trudne to wszystko. Najdziwniejsze jednak jest to, że patrzysz na miłość, dotykasz jej, ona cię pochłania, a ty ją, a potem… potem okazuje się, że to nie była miłość, tylko złudzenie…
Czytałem kiedyś „Małe zbrodnie małżeńskie” E. E. Schmitta. Pamiętam, że nawet dałem jej tę książkę, żeby zastanowiła się, kto w ich związku jest mordercą, a kto ofiarą. Okazało się, że każdy po trochu. Powodów też znalazło się mnóstwo. Tylko prawda pozostała jedna: już się nie kochamy.
Kilka miesięcy temu mój przyjaciel opuścił zakon. Przeszliśmy razem przez ogień i wodę. Tym bardziej mnie to dotknęło. Brałem pod uwagę taki scenariusz, jednak do końca miałem nadzieję (a może złudzenia?), że nikt nie nakręci tego filmu. Jednak stało się. Czy również z braku miłości?
W głowie mi się kotłuje. Tym razem nie od smarków…
Żadne rozstanie nie jest łatwe… W tym jednymi z najtrudniejszych są rozwody małżeńskie i wystąpienia z kapłaństwa czy zakonu. Choć obie sytuacje się różnią, to jednak można też znaleźć coś, co je łączy… [Nie będę się jednak o tym rozpisywać.] Najgorsze jest to, że te obdywa rodzaje rozstań są bardzo trudne – nie tylko dla samych zainteresowanych, ale również dla najbliższych, przyjaciół, znajomych… Wszelkie tego typu sytuacje podważają miłość. Nie można powiedzieć, że jej istnienie, bo przecież jest wiele przykładów prawdziwej miłości między ludźmi, która nadal pozwala nam wierzyć w to, że Miłość to najwyższa wartość i cel, dla których warto żyć! Poza tym, a może raczej przede wszystkim, Bóg jest Miłością! W tym wypadku nie ma więc co polemizować… ;)Jednakże przyglądając się rozwodom, człowiek może zwątpić w szczerość i prawdziwość uczuć ludzkich… Bo jak to się dzieje, że taka wspaniała i piękna – zdawałoby się – miłość, nagle przestaje łączyć dwojga ludzi? Jak to możliwe?”Jeśli coś się kończy, znaczy, że nigdy się nie zaczęło…” – spotkałam się kiedyś z takimi słowami. Czy one są słuszne? Czy tak właśnie jest w przypadku tych ludzi? Więc miłości nie było między nimi od początku? Przecież coś ich połączyło, przecież zdecydowali się spędzić ze sobą całe życie, przecież… Cóż… Powodów może być mnóstwo… [Mniejsza o nie.]Nasuwają mi się tu na myśl słowa piosenki Moniki Brodki – “Znam Cię na pamięć”:”Może to nie nam pisana jestTaka miłość aż po życia kres?”Egh… Tylko jeśli człowiek ma tak z góry zakładać, to ja dziękuję… Przecież miłość to nie “zabawka”, chwilowa przyjemność, itp.Powiem tylko tyle, że przyglądając się ludziom w dzisiejszym świecie, widząc, jak uczucia bywają w nim deptane i w ogóle nieszanowane, za to traktowane przedmiotowo z nastawieniem na jak największy zysk, przestają wierzyć w miłość… Tzn. może nie tak. Ogólnie w nią wierzę – wierzę, że jest możliwa między niektórymi ludźmi, że ona istnieje. Ale w swoim życiu jej nie szukam wcale… Nie chcę takiej miłości, jaką oferuje nam dzisiejszy świat… :/ [Ale mniejsza o mnie.]Odnośnie odejść… Pisałam już o tym kiedyś, ale nie u Ojca… Cóż, one naprawdę bywają ciężkie. Również dla osób zupełnie obcych występującemu z zakonu czy kapłaństwa człowiekowi. Dlaczego? Bo w jakiś sposób chwieją naszą wiarą… Tzn. człowiek stawia sobie pytania: dlaczego? Dlaczego ktoś wybrał – przecież świadomie – drogę pójścia za Chrystusem, oddania Mu całego swojego życia, a nagle rezygnuje z tego? Przecież miał czas na rozeznanie swego powołania (owszem, może dla niektórych jest on za krótki? – nie wiem…), przecież… Pytań jest mnóstwo, a odpowiedzi być może nie zna nieraz sam “uwikłany” w tą sytuację… W każdym razie (nawet obcemu) człowiekowi z pewnym bólem i żalem przychodzi przyjąć czyjąś wolę o rezygnacji ze służby Bogu w takiej formie, jaką podjął w swoim życiu. Ciężkie to doświadczenie… :(Miłość czy złudzenia? Trudno odpowiedzieć na to pytanie… Ponoć miłość trwa wiecznie, więc… Tylko że zaniedbana i zostawiona sama sobie często się wyjaławia, zostaje wypaczona przez człowieka, który nie potrafi potem uratować tego, co sam zniszczył.Pozdrawiam Ojca gorąco i życzę dużo sił do ogarnięcia tego wszystkiego w swojej głowie!! :*Pamiętam w modlitwie! Z Bogiem!
Milość albo jest, albo jej nie ma. I wszystko wydaje się być proste. Czyżby? Sam już zaczynam się w tym gubić. Ostatnio, kiedy rozmawialiśmy o konsekwencji i uczciwości, chlopaki na odwyku powiedzieli mi, że jestem idealistą. Może… Chociaż z drugiej strony, żeby na progu wieczności mieć poczucie spelnienia, mając swoje zasady, musisz w nie uparcie wierzyć (chyba, że wieczności nie ma, wtedy wszystko się upraszcza). Żeby nie okazalo się później, że cale twoje życie to wielka lipa! Bo tak naprawdę nic nie osiągnąleś, bo nie wierzyleś w to, co robisz i najważniejsze!!! zdradzileś nie tyle sprawę, co samego siebie.Wlaściwie… przecież ja wszystko rozumiem. W opisywanych sytuacjach postąpilbym pewnie tak, jak ich bohaterowie. Ciągle tylko zadaję sobie pytanie: tylko czy o to chodzi?P.S. Nobody, z Twoich komentarzy można by poskladać ciekawego bloga. Wydaje mi się, że to zupelnie inny kawalek Ciebie niż ten z Nobody’s place.
Teoretycznie miłość jest albo jej nie ma – nie ma innej opcji. Tylko czy aby na pewno? Trudno tak to nieraz przyjąć… Bo jeśli coś się rozpadło, to znaczy, że nie było tej miłości. W takim razie co to było? Ludzie oszukiwali siebie nawzajem? Grali? Udawali tylko?Dobrze, że Ojciec jest idealistą. Proszę tego nie zmieniać! ;) Ma Ojciec rację, że trzeba wierzyć w to, co się wyznaje, wg czego się żyje, itd. Inaczej to nasze życie nie ma sensu… Trzeba przecież mieć świadomość celu!”Iść przed siebie to znaczy mieć świadomość celu.” [Jak pisałam już o tym u siebie… ;)]Jeśli człowiek zdradzi sam siebie, to jak kiedyś spojrzy sobie w twarz? Jak spojrzy Bogu…?Przy okazji… Zakłada Ojciec, a raczej: czy bierze Ojciec pod uwagę, że Wieczności może nie być? Że nie ma nic po tym naszym ziemskim życiu…?”Tylko czy o to chodzi?” – no właśnie… Nad tym warto się zastanowić… Być może sami, postawieni w takiej a nie innej sytuacji, może nawet po ludzku bez wyjścia, również postąpilibyśmy w ten sposób? Łatwo jest twierdzić, że nie… Ale przecież nie wszystko od nas zależy. Człowiek może się starać naprawić to, co się popsuło w relacjach z drugim, ale ta druga osoba przecież również musi włożyć w to wysiłek i chęci, by rzeczywiście coś zmienić. Jeśli tego nie ma, to trudno cokolwiek zmienić, poprawić na lepsze… A w takim wypadku może rzeczywiście pozostaje tylko jedna droga – rozstać się… Tylko czy o to chodzi? Czy nie powinno być inaczej? Gdzie odpowiedzialność za drugiego człowieka?? Egh… Tej, jak to łatwo dziś stwierdzić, bardzo brakuje prawie wszystkim ludziom… :/Pozdrawiam! :)Dobrego dnia! ;)PS: Co do mnie, moich komentarzy i bloga… Dziękuję za słow uznania! :) Wiem, że na swoim blogu brzmię zupełnie inaczej niż w zostawianych komentarzach. Może ma Ojciec rację, że z tych tu (czy gdzie indziej) wypowiedzi można by utworzyć znacznie ciekawszego bloga niż ten, który obecnie istnieje, ale… To jest tak, że ja na Nobody’s place piszę o tym, co się u mnie dzieje. Domyślam się, że dla osoby to czytającej nie jest to wcale ciekawe ani zajmujące, bo… to tylko moje życie. Piszę to jednak bardziej dla siebie – nieraz po to, by po prostu pamiętać to, co się działo w moim życiu, co przeżywałam, itd. Wiem, brakuje tam pewnie takich jakichś refleksji. Tylko właśnie sęk w tym, że ja dobrze znam swoje myśli i zdania na pewne tematy, dlatego nie wydaje mi się to konieczne, by je spisywać. Wiem, że pewnie te byłyby bardziej pożyteczne dla czytelników mego bloga, ale problem jest również w tym, że ja się strasznie rozpisuję… I obawiam się, że gdybym nieraz chciała napisać swoje przemyślenia na pewne tematy, to ta notka ciągnęłaby się w nieskończoność. [Mnie nieraz przeraża sama wizja tak długiego pisania, zwłaszcza jeśli wiem, że nie mam tak dużo na to czasu, a muszę napisać jeszcze to, to i tamto. :P] Poza tym wpisując się konkretnej osobie na konkretnym blogu piszę zwykle na konkretny temat, który ta osoba podała. Podłączam się do tego wywołanego i piszę (a przynajmniej staram się pisać) na temat. ;) Tu już muszę wyrazić swoje zdanie, bo nikt nie wie przecież, jakie mam na dany temat, a nie zostawię komentarza w stylu: “ciekawa notka”, itp., bo niczemu to nie służy. Łatwiej jest tak odpowiadać w danym temacie, niż samemu na swoim blogu go podejmować i rozwijać, zwłaszcza, gdy się dobrze wie, co ma się na ten temat do powiedzenia. To trochę tak, jakby rozmawiać ze sobą… W sumie nie mówię, że to źle, bo ja w myślach nieraz – można tak powiedzieć – rozmawiam ze sobą, układam i porządkuję swoje myśli… Heh, na koniec powiem tylko tyle, że dał mi Ojciec do myślenia i może dzięki temu coś się zmieni, może coś powstanie, może… W każdym razie dziękuję! :)[Hmm… Zupełnie inny kawałek mnie…? Bo człowiek jest złożony z tylu różnych (nieraz sprzecznych ze sobą) kawałków, że nieraz trudno uwierzyć, że to jedna i ta sama osoba. :) A może to jakaś gra, maska, pozór? Czy to właśnie to oznacza…? Nie wiem… Chyba niekoniecznie. ;)]
Miłość przecież nie mija, lecz trwa wiecznie. Wiem, że ludzie nie są doskonali w swej miłości, tak jak Bóg. Czy jednak nie było miłości? Można by wnosić, że nie, skoro nie przetrwała do końca… Bywa, że ludzie rezygnują dość szybko z tej decyzji, którą czasem podejmą zbyt pochopnie. A może oni nie nauczyli się naprawdę kochać? Czym więc było ich małżeństwo czy związek? Trudno ocenić…Można by się lękać więc tego wszystkiego… Choć gdy młodzi decydują się na ślub, raczej liczą, że to przetrwa, bo się kochają. A może nie pojmują istoty miłości?Czy miłość może być złudzeniem? Jest przecież rzeczywistością, w której żyjemy, powinniśmy żyć. Ludzie czasem ją upraszczają, zapominająco niej samej… Myślę, że będąc blisko Boga, nie można ot tak po prostu przestać kochać.Miłość przecież czerpiemy od Niego…Czy ludzie źle się “dobierają” czy sami nie wiedzą czego chcą…? Zbyt zagubieni w sobie próbują odnaleźć się w miłości…A jednak warto żyć dla Miłości…! [Bo jak inaczej?]
Inaczej się nie da. Pozostaje tylko pytanie, na które każdy kochający musi sobie sam odpowiedzieć: dokąd zmierzam?
To prawda… Oby każdy wiedział dokąd zmierza…Pozdrawiam! :)))
Sporo juz lat jestem w malzenstwie, w rodzinie. Moze to niedobre slowo – jestem. Raczej tworze, tworzymy. Teraz juz razem z dziecmi. No wlasnie – tworzymy, bo milosci nie buduje sie samemu, a buduje sie ja caly czas. Sercem, dusza i rozumem, czyli calym soba. I ciagle czlowiek sie jej uczy, uczy sie siebie i drugiego. Milosc, ta ziemska, ludzka, to nie tylko uczucie czy nie przede wszystkim, ale postawa. Wobec drugiego i siebie. Gdybym byla niewierzaca i nie zalozyla sobie, przyrzekła i slubowala, ze milosc trwa do konca, to mialam takie momenty, ze juz mnie gdzies wynosiło z tych ukladow.Mysle poza tym, ze to nie tak, ze ta milosc jest, albo jej nie ma. Ona zawsze jest, tylko czasami bardzo ulomna. Jest, bo Bóg nas w nia wyposazył. A napewno jest jej ogromna potrzeba, a to juz bardzo duzo.
Jestem w trochę innym związku niż Ty, ale milość przecież wszędzie jest ta sama. Moje doświadczenie jest jednak doświadczeniem, jak pisal Merton, wspólwinnego widza. A więc kogoś, kto nie tyle nie kiwnąl palcem, żeby pojednać ludzi ze sobą, ale stoi z boku i przygląda się wydarzeniom. Sprawa rozwodowa M. zakończyla się w tem sposób, że za trzy tygodnie wyrok sądu się uprawomocni. Czysta formalność… Zresztą, sami przecież tego chcieli. Albo inaczej: taka byla wypadkowa tego, co zaczęlo się psuć już jakiś czas temu. Widzisz, b-m, dla kogoś, dla kogo Pan Bóg jest istotą nie z tej ziemi, sprawy się upraszczają. Nawet to, że ślub byl w kościele i graly organy przestaje mieć znaczenie. Natomiast kiedy ktoś wierzy, zapewne jest inaczej, bo jego milość ma wtedy jasno określone korzenie. Nie tak dawno, na jednym z blogów, przeczytalem ciekawy artykul o malżeństwie. Malżeństwo to love story czy poligon? Stanęlo na tym, że love story na poligonie. I to chyba prawda. Patrzę na siebie i moje życie mi to potwierdza. O milość codziennie musisz się troszczyć…
tak miłośc nie mija lecz trqa wiecznie, ale tylko wtedy jak jest podtrzymywana jesli tego nie ma ona zanika.. w małżeństwie czy kapłaństwie jśli nie ma ja chcę, to z czasem staje sie męczace i drażniące i stad rozwody, wystąpienia z zakonów itp itd… zapraszam do siebie:http://dzieczkokochaneprzezboganapewno.bloog.pl/index.htmlewcia
pewnie trywializuję, ale to nie miłosć się zmienia, tylko partnerzy.
jak można kogoś kochać żeby go potem nienawidzić?Skąd mam wiedzieć, że moja miłość do Niego nie zmieni się za parę lat w nienawiść? Przecież Go kocham. Tak jak kochali się wszyscy rozwodnicyMiłość to walka o tą miłość
Życie samo doskonale pokazuje czy potrafię kochać. Nie wiem co będzie za rok, dwa… Dziś jednak mogę jasno określić, co jest dla mnie ważne. Jutro, kiedy wstanę, znów spróbuję opowiedzieć się po stronie tego, co już wybralem i zrobie wszystko, na co mnie stać, żeby to trwalo. I tak beż końca. W każdym bądź razie nie da się robić wszystkiego za kogoś. Nie można przecież kochać za dwoje…
Przeczytawszy ostatnie Ojca słowa przypomniała mi się końcówka piosenki Łez – “Trochę wspomnień, tamtych dni”:”Szkoda, że dopiero teraz wiem,Że nie warto jest kochać za dwoje…”To prawda… Nigdy nic z tego dobrego nie wyjdzie… Można się tylko wypalić…
To nie rzecz w umiejętności kochania,ale w tym że człowiek przekształca się.Czy podążymy za jego kierunkiem?Oto pytanie.Oczywiście mam na mysli współmałżonka.W końcu jesteśmy jedno,tyle że czasem różna droga w nas.Czasami :)
…i różne potrzeby. Ważne, żeby umieć sluchać siebie nawzajem.
Hm.Sprawy którymi również kieruje Bóg,nie tylko żywot ludzki.
To jak rzucenie na rozżarzone węgle, podsycane złośliwym uśmiechem anioła ciemności.Mąż chciał rozwód, wyrwałam złu skrzydła i mam separację…Przeszłam to piekło , spaliłam ciało,wylałam morze łez, by odzyskać duszę! Straszne piekło na ziemi….mimo kulturalnego rozejścia się.To piekło rozrywanej na strzępki duszy i serca miłości , planów,wspólnych dróg… “Pokonaj więc siebie, udowodnij, że można lepiej…wyżej, mocniej, dalej…” Feel śpiewa mi teraz w kompie .Wie kiedy, pasują do postu te słowa….A jednak rzeczywistość uwalnia z niemocy piekła wspomnień, także poprzez muzykę która płynie z głośników nieba….Feel miał rację, że to czasami , “Jak anioła głos.”..Uwalniają się wszystkie nagromadzone emocje i ukazują na dnie pustą szklankę wypełnioną jedną pomarańczą wrażliwości i dobroci Boga…Ja tylko czasami spoglądam na dno tej szklanki i się uśmiecham do tego koloru wyjętego ze wstążki tęczy na niebie… Tak aniołowie są wśród nas….